Forum Polskiego Towarzystwa Kynoterapeutycznego

magda

Chciałabym podzielić się z Państwem swoimi przemyśleniami i poprosić o wyrażenie opinii na temat trzymania psów w domach przez prywatne osoby. Bedzie to temat nie do końca związany z terapią, jednak moim zdaniem niezwykle ważny i ciekawa jestem opinii osób, które na co dzień z pewnością stykają się z podobnymi problemami...
Nikomu nie muszę tłumaczyć jak ważną i pozytywną role, też terapeutyczną, odgrywa zwierzę, w tym przypadku PIES, w życiu człowieka. Jak wiele osób czuje wręcz fizyczną konieczność obcowania z psami na co dzień! Wiem jak ważne jest to dla mnie i sądzę, że nie jestem odosobniona w tym uczuciu.
Jednocześnie sprawa z zanieczyszczonymi przez psie odchody trawnikami, historiami coraz częstszych pogryzień itp. sprawia, że w naszym kraju z miesiąca na miesiąc rośnie sprzeciw i niechęć przeciw posiadaczom czworonogów - tzw. PSIE ANTYLOBBY Smile

Dzięki naszej pracy, pokazujemy jak wspaniałym towarzyszem jest pies i ile może przynieść radości i pożytku kontakt z nim. I to jest rola Kynoterapii o której rzadko się mówi.
A szkoda! Skupiamy się na korzyściach zdrowotnych, a nie rozmawiamy o korzyściach społecznych. Natomiast to właśnie na nas, osobach które zajmuja się terapią z udziałem psa leży odpowiedzialność za uświadamianie ludzi o tym co może dać nam pies na co dzień, ale też czego ten pies wymaga w zamian, jakie ma potrzeby, ile pracy trzeba włożyć w jego wychowanie, codzienne spacery, ile kosztuje karma i lekrz i wiele wiele innych obowiązków wynikających z posiadania zwierzaka.
Do napisanie tego listu zmotywowała mnie niedawny telefon od mamy niepełnosprawnego dziecka, która rok temu chciała kupić swojej córce psa, w celu zapewnienia jej dogoterapii na co dzień. Ta pani nigdy wcześniej nie miała psa, sama przyznała, że o psach nie ma zielonego pojęcia, a jej sytuacja fianasowa jest więcej jak skromna. Kupiła labradora - suczkę. Początkowo chciała Goldena - bo ładnie wygląda na zdjęciach, ale hodowca odmówił sprzedaży, kiedy dowiedział, się że to dla chorego dziecka. Drugi w kolejce był hodowca labradorów, moim zdaniem mniej odpowiedzialny, bo psa sprzedał. Pies nie był wybierany z miotu pod kontem żadnych cech, obecnie ma rok i roznosi go energia, oczywiście dziecko nie ma z niego żadnego pozytku... To smutna historia, ale takich jest więcej.
Uważam, że równie ważnym zadaniem jak terapia z udziałem psów, jest także uświadamianie ludzi z konsekwencji posiadania psa i może to byc wspaniała misja dla nas - terapeutów... Co Państwo na to?

rmx · Administrator

Od Administratora: Przeniosłem temat do działu "Standardy" ponieważ dotyka on kwestii standardów zachowania oraz etyki kynoterapeuty.

Magdo,

Nie jesteś sama w swoich odczuciach, że kynoterapia to coś więcej niż tylko zajęcia terapeutyczne. To sposób postrzegania świata i zmiany jego niedoskonałości swoim przykładem w codziennym życiu.

Aby kynoterapeuta zdobył szacunek w swoim środowisku nie wystarczy tylko dobrze pracować z psem na zajęciach. Przez kynoterapię każdy staje się osobą znaną, często rozpoznawalną na ulicy - osobą publiczną. Dlatego to co i jak robi jest oceniane, komentowane i ma wpływ na postrzeganie kynoterapii i kynoterapeutów. Taka prozaiczna sprawa jak posprzątanie kupy po swoim psie - przez jednych postrzegana jest jako dziwactwo (niestety nie jest to jeszcze zachowanie standardowe każdego właściciela psa), przez innych jako przykład odpowiedzialności za posiadanie psa. Ale nawet tym, którzy traktują to jako dziwactwo taka postawa imponuje, bo trzeba mieć charakter aby wyłamać się z szarej masy bylejakości. A czasami nawet prowokuje do naśladowania Smile

Dobrze jest jeśli kynoterapeuta swoim przykładem zmienia na lepsze swoje otoczenie. Dlatego zbierajmy kupy po swoich pupilach w miejscach publicznych - "to nie jest kupa roboty" Laughing

Takie zachowanie dla większości kynoterapeutów jest standardem, a powinno być dla wszystkich, również dla każdego właściciela psa.

Kwestia odpowiedzialności za wygłaszane poglądy - szczególnie te dotyczące "polecania" psa do terapii. Wspominałem o tym przy okazji dyskusji nad celowością zamieszczenia w Kiosku PTK książki "Zapomniany język psów w praktyce". W Kodeksie Etyki Kynoterapeuty jest odpowiedni zapis: